Yes hot no spring

Dag 5, Ai Ais Hot Springs (Vrijdag 22 september, deel 2)

Na de canyon drive en lunch op weg naar de hot springs in Ai Ais. We konden vooraf niet bepalen of het een plas water zou zijn, of een spectaculair hoog spuitende waterzuil uit een ondergrondse bron. Het was een uur rijden, dus we namen de gok. De hot springs lagen blijkbaar op privé terrein, met een soort lodge erop. Ingeschreven bij de poort, entree te betalen bij vertrek.

Er werd middels borden gewaarschuwd voor Bavianen, of meer dat je op je spullen moest letten vanwege deze apen. Bij aankomst bij de hoofdattractie waren enkele bavianen in de buurt. Besloten eerst de springs te bekijken, en dan de bavianen vast te leggen.

De hot springs was één hot en geen spring. Heet water, dat wel, maar geen spectaculaire borrelende waterpartij, laat staan een fontein. Door de warmwaterbron was er wel opvallend veel groen. Dit was echter niet de moeite van de rit waard.

De bavianen waren inmiddels de wildernis ingetrokken, en moeilijk vast te leggen.

Nog even verder het terrein op gereden, om te kijken of er misschien niet toch nog een meer spectaculaire bron was. Die was er niet.

Bij de eerste bron opgemerkt dat één van de banden wat zacht leek. Bij de receptie bleek een service station te zitten, waar men banden kon repareren. Gevraagd of ze de band wilde controleren. Dat kon. Wiel eraf, band opgepompt, ondergedompeld in een bak water, en een lek gevonden. Lek groter gemaakt, en iets van een prop erin gedaan. Wiel er weer op, goed om weer op de onverharde wegen te crossen. Kosten: 120 N$, ongeveer 12 euro.

In de shop bij de receptie nog een shirt gescoord, en weer terug naar home base.

Besloten om vóór de rest van de gasten vast de sundowner berg op te gaan. Mogelijk konden we wat meer vooraan zitten, en misschien een time lapse schieten. De rotsen met de best plek waren toch wat moeilijk te bereiken, dus de gok gewaagd en weer iets verder van de rand af gaan zitten, net als de dag ervoor. Veel gasten op de berg later, meer dan de vorige keer. Ze bleven echter redelijk weg voor de camera. De zon zakte deze keer niet in een wolkerige mist, maar was volledig te zien tot de ondergang.

Achteraf bleek het te winderig voor een time lapse, camera schudde teveel, dus de beelden ook.

Gedineerd, en vervolgens terug naar ons rotshuisje voor nog een drankje op het terras. Onderweg toch wel een stuk of zeven Oryxen gespot, die zich tegoed deden aan het gazon. Ze stelden onze aanwezigheid niet op prijs, en gingen er vandoor, maar nadat we ‘thuis’ waren kwamen ze vrij snel weer terug.

Gespot op de terugweg, midden in de woestijn

Fish River Canyon

Dag 5, Fish River Canyon (Vrijdag 22 september)

Canyon drive met gids Dewid, en zijn vriendin (in ieder geval een vrouwelijke collega, die niet mee was om te assisteren, buiten het maken van foto’s van Dewid om). Om 8:00 uur vertrokken, samen met vier Duitse toeristen die in de Cañon Roadhouse verbleven. Voorbereid op een frisse ochtend, maar het was nog wat frisser dan gedacht. Met 70 kilometer per uur in een open Jeep komt daar nog de windchill factor bij. Stugge vering op een ribbelige weg, en ik had het gevoel dat we beter met de eigen auto hadden kunnen gaan.

Bij het primaire uitkijkpunt stopte Dewid even, en legde uit dat we naar het beginpunt van de hiking trail zouden rijden, en vervolgens naar het huidige punt terug zouden lopen. Twee dames stonden echter op het punt direct uit te stappen terwijl de gids de auto startte om te gaan rijden. Klein misverstand, grappige situatie wel.

Eén blik op de canyon, en de minder comfortabele rit was snel vergeten. Fish River Canyon is de op één na grootste canyon ter wereld. Een indrukwekkend stukje natuur. De rivier bevatte op dit moment zeer weinig water. Een mooi geheel, de groene kleur van het water contrasterend met de lichte rivierbedding.

Als ik het goed heb begrepen is er een dam, die open wordt gezet als er veel regen is gevallen, waardoor er meer water door de canyon stroomt. Omdat het nu erg droog was, is de dam dicht gebleven, en staat de rivier nagenoeg droog.

Na een eerste blik op de canyon aan de wandeling terug begonnen. Onderweg foto’s genomen, maar het imposante van de canyon is op een foto niet goed terug te zien.

Vervolgens met de Jeep naar verschillende viewpoints gereden om meer van de canyon te kunnen zien. Bij de laatste stop twee wilde paarden gespot, helemaal beneden in de kloof, vlakbij de rivier.

Bij de laatste stop was ook de ‘nooduitgang’ voor canyon wandelaars. Het is mogelijk om een wandeling van enkele dagen te maken. Mocht het nodig zijn dan kon met bij deze nooduitgang de kloof uit. Een andere mogelijkheid was er schijnbaar niet. Ondanks dat het verboden was, nam onze gids ons hier een klein stukje mee naar beneden, voor een beter uitzicht. Dat was een beetje een tricky afdaling, maar wel gaaf om te doen, de moeite waard!

Op de terugweg kregen we de wind van voren. Letterlijk en figuurlijk. Nog minder comfortabel dan de heenreis….

Al met al echter de moeite waard, de canyon is een must see als je hier in de buurt bent. Met eigen auto kun je deze echter ook eenvoudig bezichtigen.

To Fish River Canyon

Dag 4 - Donderdag 21 september 2017

Onbedoeld vroeg weer wakker. Geen haast, dus eerst een sunrise time lapse test gedaan met de Osmo+ camera. Test geslaagd, volgende keer anders instellen.

Om tien uur gaan rijden. Er was een stevige wind, en Keetmanshoop leek gehuld in een mist van zand. We hadden reeds enkele kleine ritjes op wat men noemt gravel wegen gemaakt, maar moesten nu wat langer over een dergelijke C-weg, en dat was ronduit beroerd in het begin. Ribbels in de weg maakten het rijden oncomfortabel, en we moesten nog bijna honderd kilometer! Later ging de weg gelukkig over in een minder ribbelige zandweg, een stuk relaxter rijden. Apart was nog het oversteken van een rivier. Er stond een soort doorwaad waarschuwingsbord, maar de rivier was kurkdroog.

Vlak vóór onze bestemming een pitstop gemaakt bij Cañon Roadhouse. Een verblijfplaats van dezelfde maatschappij als ‘onze’ Canyon Lodge, met classic car thema. Het hoofdgebouw, een grote loods, stond vol met oude auto’s, een Mercedes ziekenwagen, een Ford pickup, een Chrysler, teveel om op te noemen. Verder hingen overal oude reclameborden en nummerborden. En dan Pandorra’s Box in de toiletruimte….

Geshopt, geluncht, en op weg voor de laatste 20 kilometer naar Canyon Lodge. 

Na aankomst en een bezoek aan de receptie, wat hulp gekregen met de bagage, en begeleid naar ons huisje. Staat er gewoon een Oryx te grazen midden op dat complex. Gras was gezond en groen, dus op zich wel logisch. En een paar meter verderop, apen! Het was hier gezellig blijkbaar.

En wat een setup. Huisjes gebouwd van vrij forse stenen, veel cement, en in ons geval gebruik makend van de aangrenzende rotswanden. Eigenlijk was het huisje tegen de berg aan gebouwd, en heeft men om de enorme keien heen gebouwd. Deze waren dus buiten te zien, maar liepen op diverse plaatsen door naar binnen. Super.

Spullen aan de kant, en even terug om de Oryxen en de apen te filmen. Helaas waren deze reeds vertrokken. Dan maar even het zwembad verkennen. Het zwembad lag tussen twee heuveltoppen, net buiten het complex. Je kon een trap op naar een hoger gelegen terras met uitzicht, met de zgn. “Honesty Bar”. Naast het barretje stond een koelkast, met een slot. Elke kamersleutel was echter voorzien van een extra sleutel, die op de koelkast paste. Drank genoeg, en men ging er vanuit dat iedereen de genuttigde drank ook netjes op de begeleidende dranklijst zou zetten, zodat deze later konden worden afgerekend.

Zo tegen half zes richting het terras, om te verzamelen voor de sundowner walk. De Oryxen waren weer terug, dus eerst nog even wat foto’s gemaakt.

Sundowner on the mountain

Er was nog één stel dat ook mee ging de berg op. Voor de lodge ligt een berg, waarin men voor het grootste gedeelte een trap heeft gemetseld. Een medewerker neemt de geïnteresseerden mee de berg op, en is in het bezit van de sleutel van de koelkast. Want ja, ook boven op de berg heeft men een barretje. Dit is echter geen honesty bar, geen toegang met de zwembadbar sleutel.

Uitzicht vanaf de berg op het lodge terrein en de omliggende woestijn was mooi. De zon zakte uiteindelijk in de wolken of mist, en was het laatste stuk van de ondergang niet goed te zien helaas.

Trees and Giants

Dag 3 - Woensdag 20 september 2017 (Deel 2)

Om iets over tien uur ’s morgens vertrokken richting Keetmanshoop. Deze stop hadden we toegevoegd tijdens de vakantieplanning, zodat we minder lang hoefden te rijden op één dag. Uiteindelijk de rit gemaakt zonder te stoppen, een kleine driehonderd kilometer, aankomst kwart voor één.

Paulus had nog verteld dat (in ieder geval) tussen de Red Dunes Lodge en de grens met Botswana al het land privé eigendom was. Nu begreep ik ook de omheining aan beide kanten van de weg, langs de hele route. Mogelijk zorgt dat er ook voor dat er minder wildlife langs de weg is te vinden. Buiten het landschap was er dan ook niet veel te zien.

Het inhalen van met name vrachtwagens maakte de rit af en toe nog wel enigszins spannend. Voornamelijk omdat door de hitte de weg nat leek, en je niet goed kon zien of er genoeg rechte lege weg was om veilig in te halen. Sommige chauffeurs hielpen echter een handje, door even richting aan te geven naar rechts om te laten weten dat inhalen mogelijk was.

In Keetmanshoop een pitstop gemaakt en getankt. Vervolgens naar ons verblijf voor die nacht, Maritz Country Lodge. Gelegen buiten Keetmanshoop, achter een benzinestation. Meer de uitstraling van een Motel. Maar voldoende voor ons doelstelling, een extra stopover.

De dame bij de receptie was nog niet klaar om nieuwe gasten te ontvangen, maar we konden wel de sleutel krijgen gelukkig. Tegenover ons huisje was een soort dierentuin, met springbok en eland antilope, dieren die je in dit land ook in het wild ziet dus. Verder wat schapen, geiten en pauwen. Leuk uitzicht, maar in het wild is toch beter dan op een klein stukje grond met een omheining.

Quiver Tree Forrest en (eventueel) Giant’s Playground stonden op de lijst van te bezoeken bezienswaardigheden. Beetje heet buiten, maar wel tijd genoeg, en niet ver bij onze huidige locatie vandaan, dus op pad gegaan. 

3Bij een soort lodge / camping uitgekomen waar we entreebewijzen konden kopen voor beide attracties. De man die ons hielp merkte dat we uit Nederland kwamen, en stelde vragen in het Afrikaans, en kreeg antwoord in het Nederlands. Dat ging prima! Hij was geinteresseerd in waar we vandaan kwamen en hoeveel mensen daar woonden. Leek een gezellig mens.

Quiver Tree Forrest

De Quiver Tree heeft deze naam omdat de bushmen pijlenkokers maakten van takken van deze boom. De takken zijn makkelijk uit te hollen. Eén uiteinde maakten ze dicht met dierenvel, en voila, pijlenkoker. Het bos leek in eerste instantie niet veel voor te stellen. Grote lege parkeerplaatsen er omheen. Een kleine opening in de omheining waardoor we in het ‘bos’ konden komen. Maar even later bleek het toch indrukwekkend. De bomen gaven een soort buitenaardse tint aan het landschap. De dassies waren blijkbaar verzot op de bast van de boom, je kon ze horen knagen.

Giant's Playground

Next stop: Giant’s Playground. Een als privé terrein gemarkeerd gebied, enkel te betreden indien in het bezit van een geldig entreebewijs. We waren de enige bezoekers. Deze attractie bestond uit een groot terrein, met enorme stapels van enorme stenen. Teveel om door een mens zo te zijn geplaatst (neem ik aan?). Te netjes opgestapeld om natuurlijk ontstaan te verklaren. Reuzen dus.

De rest van de middag doorgebracht bij Maritz, op het terras, met een drankje. Redelijke WiFi hier, dus even een kijkje genomen op Internet, naar de wereld buiten Nambia.

De lodge was niet druk bezet was de indruk. Gegeten in vrijwel leeg restaurant on site. Niet over het eten te spreken. 

Montage on the spot

Moest even de kwaliteit van de video van de nieuwe camera controleren. Snel wat geknipt en geplakt. Een kleine recap van de eerste twee dagen in Namibië.

Red Dunes Drive

Dag 3 - Woensdag 20 september 2017

De wekker ging om 5:50 uur. Helaas geen koffie, de waterkoker bleek het niet meer te doen. Paulus was er inderdaad op de afgesproken tijd. Hele korte uitleg gehad, en onderweg. Direct al begroet door de opkomende zon, een goed begin.

Uitleg gekregen over de enorme hangende nesten die je hier overal in de bomen ziet. Gebouwd door Social Weaver families, bevat meerdere ‘woningen’ per nest, en er kunnen wel meer dan 400 vogels in wonen! Het was er een drukte van jewelste.

De Red Dunes Lodge staat op privé terrein, een voormalig jachtgebied, maar nu private reserve. Het is omheind, en er zijn geen roofdieren, dus de antilopes zijn hier niet gestresst. Later gehoord dat er wel vossen zouden zijn, die een bedreiging voor kleine antilopes kunnen zijn. Maar geen leeuwen en luipaarden.

Diverse antilopes gezien, waaronder Blesbok, Springbok, Steenbok, Impala, Oryx, Struisvogel…….

Albino’s, zwart en wit. Blesbok wit, Springbok zwart?

Het was een prettige ervaring, ondanks dat ik vooraf het idee had dat er waarschijnlijk niet zoveel te zien zou zijn. En vervolgens de giraffes gespot! Paulus reed naar ze toe, en vroeg even later of we goede foto’s hadden, of dat we misschien even uit de Jeep wilden. Dat laatste dus! Een rode duin op gegaan, zodat we ze goed konden zien. Rondlopen met die beesten vlakbij gaf het een extra bushgevoel. Super!

Het was niet zo gek dat we de giraffes de avond ervoor niet tegen waren gekomen. Er wonen in totaal slechts giraffes op het grote landgoed, twee koppels en een jonkie.

Langs een kleine lodge gekomen, die dus wat meer midden in de duinen ligt, onderdeel va Red Dunes Lodge. Je kon langere wandeltochten maken, en dan hier overnachten.

Weg vervolgd van de duinroute naar de steenweg… route. Hier geleerd dat er verschillende soorten Wildebeests zijn, blauwe en zwarte. Voornaamste herkenningspunt zijn de wat dikkere platte hoorns van de zwarte variant.

Rond kwart voor negen weer in het kamp, nog slechts een kwartier om te ontbijten, maar was allemaal geen probleem. Spullen gepakt, en back on the road. We hadden hier nog wel een dagje langer willen verblijven.

Kalahari sundowner

Dag 2 - 19 september 2017

Vroeg naar bed gegaan, dus ook redelijk vroeg weer ‘uit de veren’. Ontbeten op het terras. Best wel fris nog zo rond 8 uur ’s morgens! Meer personeel dan gasten, dus we werden goed bediend (of meer: in de gaten gehouden). Alles van zilver. Lege borden en glazen bleven niet lang op tafel. Een goed ontbijtje wel.

Vandaag dus de eerste echte road trip dag. Eerste etappe ongeveer 200 kilometer richting het zuiden, naar de Kalahari Red Dunes Lodge. Kwaliteit van de weg was hier prima, geen pot holes. Het is niet hetzelfde als rijden in Botswana, hier is veel minder wildlife te spotten. Voornamelijk bavianen gespot langs de kant van de weg. Mooie omgeving om door te touren, okergeel gekleurd, met bergen, later over in een meer rode kleur.

Ongeveer halverwege, in het plaatsje Rehoboth, een pitstop gemaakt, en wat proviand ingeslagen voor de lunch.

De lodge zou zo’n 192 kilometer vanaf ons vertrekpunt, links aan de B1 (snelweg) zitten. Tussen het bord en de afrit zat niet veel afstand, dus uiteindelijk flink in de ankers om af te kunnen slaan richting de Kalahari. Dit is een private reserve, voorzien van een ‘gate’, waar onze gegevens werden gecheckt, en we vervolgens de zandweg op mochten, om na drie kilometer bij de lodge aan te komen.

De lodge ziet er goed uit! Naar de receptie, welkomstdrankje, even wachten tot de kamer gereed was, maar dat duurde niet lang. De kamer is super, mooie plek om buiten te zitten en te loungen, mooi ingericht. Heerlijke plek om de middag door te brengen.

De sundowner drive, met uitzicht op de zonsondergang achter de rode duinen, was helaas volgeboekt. ’s Middags bij de ‘coffee and cake’ geweest, en daar de ochtendsafari geboekt, en geinfomeerd naar de ‘hike’ mogelijkheden. Een kaart met wandelroutes gekregen, en besloten later die middag de kortste route te bewandelen.

Het was halverwege de middag, te warm, dus eerst nog even relaxen bij het huisje:

“We zitten op ons dek, buiten. Huisje nummer 8, “ Oryx”. Het is bijna vier uur ’s middags, warm, maar lekker. Joska geniet van een lekker kopje lokale rooibos thee. Op de ‘vlei’ voor ons lopen enkele hertjes/bokjes. Parate kennis is niet zodanig dat we het soort kunnen benoemen. Eén van de beesten loopt midden op het veld, en lijkt uit een wat dieper gedeelte iets te kunnen halen, water, eten? Er staat een constructie bij, ogenschijnlijk een paal met een flinke lamp erop. Mogelijk een aangelegde drinkplaats, met verlichting voor ’s avonds. Deze plek geeft echt veel meer het gevoel van in Afrika zijn dan het Duitse kasteeltje in Windhoek.

Met de verrekijker zien we de rode duinen, de mogelijke bestemming van onze korte ‘hike’.”

Eind van de middag onze ‘sundowner walk in the Kalahari desert’ (zonder begeleiding) begonnen. Water mee, camera mee, rode route aanhouden, met hoop op het spotten van giraffes. Diverse antilopes gespot, helaas geen giraffes. Desondanks was het een leuke ervaring. Van tevoren niet bedacht dat we ooit samen zonder begeleiding rond zouden wandelen in de Afrikaanse wildernis. Toch ook weer een teken dat het hier iets anders ‘werkt’ dan in Zuid Afrika en Botswana, hoewel dat verandert als we Etosha National Park gaan bezoeken.

Iets langer gewandeld dan gepland, maar voor donker thuis. De master spotter had Oryxen opgemerkt, op de open vlakte voor ons huisje. In eerste instantie bestempeld als Sabel Antilope, later geleerd dat het de veel voorkomende Oryxen betrof. Zo te zien een koppel met jong, indrukwekkend mooie beesten.

Opgefrist, en naar het hoofdgebouw voor het diner. Een vijf gangen diner, waarbij enkel een keuze voor het hoofdgerecht moest worden gemaakt, vis of vlees. Detail: vleesgerecht: Oryx.... Steven ging wel regelen dat één van de diners volledig vegetarisch zou worden.

Prima gegeten. De gids voor de ochtend safari zou zich hier komen voorstellen, maar dat was niet gebeurd. Uiteindelijk toch Paulus (‘de bushkabouter’) ontmoet, hij zou ons de volgende ochtend om 6:40 uur ophalen.

Voor vertrek uit het restaurant nog even een medewerker gevraagd of het veilig was op onze lounge plek bij nummer 8. Er zou ons niets gebeuren. Geen slangen, geen leeuwen. Tenzij je pech had. Nee hoor, geintje.

Top dag!

From plans to travel

Dag 1 - 17 / 18 september 2017

Dag één was vooral een reisdag. Einde van de middag onze ‘house sitter’ rondgeleid door ons huis. Om zeven uur ’s avonds opgehaald en naar Schiphol gebracht. Koffers ingecheckt en door de douane, dat  ging snel en soepel. Wat gegeten en gedronken, vakblad gekocht, nog een drankje, en richting vliegtuig. Stoelen H en J, dat was misschien een goed teken.

Vluchten waren prima, geen heftige schommelingen tijdens opstijgen en landen, en gedurende de vluchten ook geen turbulentie of luchtzakken, dus één van de meest relaxte vluchten tot nu toe. Op de vluchthaven van Luanda, waar deze rechtstreekse vlucht een tussenstop maakte, konden we een half uurtje eerder dan gepland weer vertrekken, dus we waren ook eerder in Windhoek.

Henitzburg Hotel hoofdgebouw

‘Even’ door de douane, huurauto opgehaald, rij-instructie gekregen met mooie statistieken over toeristen die schijnbaar veel ongelukken krijgen / veroorzaken. Maar niet om ons bang te maken hoor! Daarna op naar de eerste plaats van bestemming: Henitzburg Hotel. Dit is een Duits kasteel, mooi, kantelen, torentjes.

Kort na inchecken een afspraak met de lokale vertegenwoordiger van de reisorganisatie, Joyce. Op het terras gezeten waar we uitleg kregen over ons informatiepakket met onder andere vouchers, een VIP-kaart en een lokale SIM-kaart. Even de geboekte accomodaties en excursies excursies doorgenomen ter verificatie.

De middag doorgebracht in Windhoek, de grootste stad van Namibië. Eerst naar de bekendste bezienswaardigheid, de Christuskirche. De kerk maakte echter geen uitzonderlijke indruk, dus besloten om naar Independence Avenue te gaan. dé winkelstraat. Parkeren was niet makkelijk, zeker niet omdat de openbare parkeerplaats was voorzien van parkeermeters waar munten in moesten. Uiteindelijk de auto weer teruggezet bij de kerk, en te voet de winkelstraat verkend. Het winkelaanbod was divers, van souvenirs tot Rolexen, tussendoor enkele zeer grote supermarkten. In één van de supermarkten inkopen gedaan, en door het “Zoo Park” weer terug gewandeld. 

Indruk: niet echt een mooie stad. Zoo Park was kleiner dan gedacht.

Joyce had tips voor diner in de stad gegeven, met de kanttekening dat het ’s avonds niet veilig was om er rond te lopen. Besloten om in het kasteel te dineren. Uitzicht op het terras, met een rode ondergaande zon.

Het reizen was een kleine aanslag op de energie, dus vroeg onder de wol.