Yes hot no spring

Dag 5, Ai Ais Hot Springs (Vrijdag 22 september, deel 2)

Na de canyon drive en lunch op weg naar de hot springs in Ai Ais. We konden vooraf niet bepalen of het een plas water zou zijn, of een spectaculair hoog spuitende waterzuil uit een ondergrondse bron. Het was een uur rijden, dus we namen de gok. De hot springs lagen blijkbaar op privé terrein, met een soort lodge erop. Ingeschreven bij de poort, entree te betalen bij vertrek.

Er werd middels borden gewaarschuwd voor Bavianen, of meer dat je op je spullen moest letten vanwege deze apen. Bij aankomst bij de hoofdattractie waren enkele bavianen in de buurt. Besloten eerst de springs te bekijken, en dan de bavianen vast te leggen.

De hot springs was één hot en geen spring. Heet water, dat wel, maar geen spectaculaire borrelende waterpartij, laat staan een fontein. Door de warmwaterbron was er wel opvallend veel groen. Dit was echter niet de moeite van de rit waard.

De bavianen waren inmiddels de wildernis ingetrokken, en moeilijk vast te leggen.

Nog even verder het terrein op gereden, om te kijken of er misschien niet toch nog een meer spectaculaire bron was. Die was er niet.

Bij de eerste bron opgemerkt dat één van de banden wat zacht leek. Bij de receptie bleek een service station te zitten, waar men banden kon repareren. Gevraagd of ze de band wilde controleren. Dat kon. Wiel eraf, band opgepompt, ondergedompeld in een bak water, en een lek gevonden. Lek groter gemaakt, en iets van een prop erin gedaan. Wiel er weer op, goed om weer op de onverharde wegen te crossen. Kosten: 120 N$, ongeveer 12 euro.

In de shop bij de receptie nog een shirt gescoord, en weer terug naar home base.

Besloten om vóór de rest van de gasten vast de sundowner berg op te gaan. Mogelijk konden we wat meer vooraan zitten, en misschien een time lapse schieten. De rotsen met de best plek waren toch wat moeilijk te bereiken, dus de gok gewaagd en weer iets verder van de rand af gaan zitten, net als de dag ervoor. Veel gasten op de berg later, meer dan de vorige keer. Ze bleven echter redelijk weg voor de camera. De zon zakte deze keer niet in een wolkerige mist, maar was volledig te zien tot de ondergang.

Achteraf bleek het te winderig voor een time lapse, camera schudde teveel, dus de beelden ook.

Gedineerd, en vervolgens terug naar ons rotshuisje voor nog een drankje op het terras. Onderweg toch wel een stuk of zeven Oryxen gespot, die zich tegoed deden aan het gazon. Ze stelden onze aanwezigheid niet op prijs, en gingen er vandoor, maar nadat we ‘thuis’ waren kwamen ze vrij snel weer terug.

Gespot op de terugweg, midden in de woestijn