The lions don't sleep tonight

Dag 16 (Dinsdag 3 oktober)

Vroeg op pad met gids Eric, gamedrive in Etosha. De gids leek er niet veel zin in te hebben. Mogelijk was dat enkel hoe hij overkwam. Hij had ervaring genoeg zou later blijken.

De morning drives werden niet op het Onguma Reserve maar in Etosha gereden. Later nog gevraagd waarom dit eigenlijk werd gedaan, omdat er genoeg wildlife te zien was op Onguma zelf hadden we het idee. Het antwoord was ons echter niet duidelijk.

Zonsopgang tijdens het verlaten van Onguma. Vreemd genoeg moesten we voor de ingang van het park in de rij om een vergunning te halen. Ik had verwacht dat men vanuit Onguma dit vooraf zou regelen, of een doorlopende vergunning zou hebben, maar dat bleek niet het geval.

Even na zeven uur reeds olifanten gespot, die graag een hapje van de struiken aan de andere kant van de weg wilden nemen.

Kort daarna keerde Eric om, en leek hij haast te hebben. We hadden zoiets eerder meegemaakt, en hij moest dus wel onderweg zijn naar een bijzondere spot. Dat bleek inderdaad het geval, een collega gids had doorgegeven dat er een number four in de boom zat. Dit bleek een luipaard te zijn. Hij (zij?) zat te relaxen in een boom. Wat moeilijk te zien, omdat de kop achter een dikke tak zat. Desalniettemin, een goeie sighting! Ja ja, en daar bleef het niet bij.

Spot the lions!

Ongeveer een half uur later waren we op een plek waar een leeuw en een leeuwin te zien waren. Het zou om een koppel gaan dat zich van de rest had afgezonderd om te paren. Eric had het idee dat ze wel snel zouden gaan verplaatsen, omdat het warm werd en ze een plek met betere schaduw op zouden gaan zoeken. Vrij lang bij de koning en koningin der dieren gebleven, maar ze waren blijkbaar toch niet van plan te verhuizen, dan wel enige andere activiteit te vertonen. Nog even wat dichter bij de waterhole gaan kijken, met nog steeds oog op de leeuwen, maar die gedroegen zich als echte luie katten.

Odd one out

Laatste stop was bij een waterhole waar twee grote groepen zebra's gingen drinken. En een wildebeest. Zoveel zebra's hadden we nog niet bij elkaar gezien. Grappig.

Naar het kamp gereden, waar we gelegenheid kregen voor een pitstop en het strekken van de benen. Dit was echter vlak voordat we terug gingen naar Onguma, en we waren er waarschijnlijk omdat Eric de vergunning moest gaan betalen.

Op de weg terug enkele mannetjes kudu's van dichtbij kunnen bekijken. Blijven indrukwekkende beesten.

Rond elf uur terug bij het fort. Even koffie gedronken, en gekeken naar de giraffe die water kwam drinken. Het was een heel ritueel. Het beest is kwetsbaar als hij met gespreide voorpoten staat te drinken, en doet dat dus niet graag, en zeker niet al te lang. Het duurt dus even voordat hij daadwerkelijk aan drinken begint. En vervolgens springt hij al snel weer op en kijkt rond of er geen gevaar is.

De rest van de dag kunnen relaxen. Driegangen lunch, waarbij één van ons meer te eten kreeg dan alle gangen van het diner de avond ervoor bij elkaar.

Om half vier richting main fort, om te verzamelen voor de sundowner drive. Eric was wederom onze gids, en legde uit dat het hier om een combinatie van een gamedrive en een nature drive ging. Het zien van wildlife was mogelijk, maar niet gegarandeerd. Er was echter genoeg te zien. Roofvolgels, zwermvogels, kudu, impala, een gedeeltelijke regenboog.

Rond half zeven tijd voor de sundowner drinks. Een plek 'gezocht' waar we de zon onder konden zien gaan. Eric begon op zijn gemaak de versnaperingen uit te stallen op zijn picknicktafel. Zorgvuldig werd een hele rits soorten drank uitgestald. We waren de enige gasten, dus na enige tijd aangegeven dat een biertje en een gin tonic genoeg waren, en dat hij niet de rest van de spullen hoefde te etaleren.

Nadat de zon onder was, pakte Eric alles netjes weer in. Ik had hem bij het uitstappen gevraagd of hij zeker wist dat er geen leeuwen in de buurt waren. Hij gaf aan dat ze er niet waren. Maar dat bleek niet het geval. Kort na vertrek was er een leeuwin gespot, vlakbij, en vlak langs de weg. Een kleine sundowner drive bonus!

Even opfrissen voor het diner, en met de kart opgehaald. Het diner was buiten op het terras. En er zat dus vlakbij een leeuwin te brullen! Beetje sensatie. Er werd een flinke lamp gehaald, om te kijken waar het beest zat en wat haar plannen waren. Ik inspecteerde de omheining van het terras, en had geconcludeerd dat de leeuwin met gemak op het terras kon komen. De leeuwin had schijnbaar wat gedronken, en ging weer op weg. Vanaf het terras konden we zien dat er met een auto gezocht werd. Men hield het blijkbaar wel in de gaten. Geen zingende obers deze avond. En wel dessert.

Spot the kudu ;)

To the fort

Dag 15, naar Onguma (Maandag 2 oktober)

Niet veel kunnen slapen. De francolins zaten op het dak, en claimde hun territory. Dat ging nogal luid, en het leek wel alsof ze naast ons bed stonden te gillen. De wekker ging om vijf uur, ontbijt om half zes, en slechts een kwartier later dan gepland afscheid genomen van Rachel. Het was een korte ontmoeting, maar dit was wel een relaxte plek, met zeer vriendelijke mensen.

Bij Anderson Gate in eerste instantie aangesloten in de rij. We vingen echter een gesprek op van mensen bij de auto voor ons, waaruit we konden opmaken dat we langs de rij door een andere ingang konden, omdat we reeds een vergunning hadden.

Wederom giraffes langs de toegangsweg. Ze stonden vlak langs de weg, en wilden blijkbaar liever aan de andere kant zijn. Tot twee maal toe zorgde een safaritruck ervoor dat ze schrokken, en de tweede giraffe niet direct over kon steken. Vreemd dat ze blijkbaar niet altijd de regel volgen dat de dieren altijd voorrang hebben.

Besloten om een omweg te maken via de Olifantsbad waterhole, omdat daar volgens de kaart een picknickplaats met toiletvoorziening zou zijn. Onderweg van alles te zien: springbok, giraffes, olifanten en wildebeest. Af en toe moeten stoppen voor overstekende springbok en zebra's.

Tegen één uur de meegebrachte lunch genuttigd op een picknickplaats vlakbij de zoutvlakte. Deze was niet omheind. Op zich vreemd, omdat je nergens in het park je auto uit mag. Er liepen antilopes vlakbij, dus de leeuwen zouden dan ook geen moeite moeten hebben om in de buurt te komen.

Bij de Etosha Salt Pan

Wat foto's gemaakt, omdat we niet eerder zo dichtbij de zoutvlakte waren. Daarna weer snel in de auto. Heet buiten, en nogmaals, geen bescherming tegen de wilde dieren daar.

We hadden die ochtend de tijd genwaterholes te bezoeken en dieren te spotten. We moesten echter nog een aardige afstand afleggen, dus iets meer de focus gelegd op het bereiken van de bestemming.
omen om de

Om half drie waren we bij Namutoni Camp, in de buurt van de gate waar we moesten zijn. Tijd voor een pitstop, en een bezoek aan de waterhole die ook hier vanuit het kamp zichtbaar was. Er waren hier minder toeristen dan bij Okaukuejo, en ook hier was een tribune gemaakt zodat je op je gemak kon obse
rveren. Tevens "Silence please" bordjes aanwezig (Gisteren bij Okaukuejo werd hier weinig gehoor aan gegeven).

Net buiten de poort was de ingang naar Onguma Game Reserve, en was het vervolgens nog enkele kilometers off road naar "Onguma The Fort". Het hoofdgebouw is  us een fort, en de huisjes waren mini fortjes! Na het traditionele handen spoelen en een welkomstdrankje rondgeleid, en naar ons fort gebracht.

Zoals op Facebook gemeld:

"Het was behelpen de laatste paar dagen, maar dat is nu even voorbij. We hebben nu ons eigen luxe mini fort, met terras middenin de wildernis. Wel opletten dat er geen leeuwen, luipaarden of cheetahs op ons dek springen, of dat <censored> ons fort bestormt. De afgelopen dagen reeds veel dieren gespot op gamedrives met eigen auto, waaronder vijf leeuwen en een black rhino. Even relaxen met een drankje, morgen om half zes weer op voor een georganiseerde gamedrive".

Op het terras voor ons fort direct al de eerste beesten gezien. Enkele guineafowl, en ouder en kind wrattenzwijn die stonden te grazen, het kleintje op de knietjes.

De Windhoek Lager uit de minibar genuttigd, en vervolgens even naar het grote fort. Er was wat verwarring over de activiteiten die we hadden geboekt, dus dat moest even worden geregeld bij de receptie. Verder gevraagd hoe het precies met de wifi zat. Er was een wifi portal met gratis toegang zonder dat credentials nodig waren. Het lukte echter niet om een 360 graden foto te uploaden, dus ik dacht dat er misschien een upgrade naar sneller internet mogelijk zou zijn. Dat was niet het geval. Internet was in snelheid beperkt, en de limiet voor de toegang zonder voucher was 1 GB. Met de voucher kreeg je meer data beschikbaar. Blijkbaar was de hoeveelheid data echter niet het probleem bij uploaden van de 360 foto. In ieder geval, voor elke dag de ochtend en sundowner game drives gereserveerd, en de bushwalk op de dag van vertrek. Wat biertjes mee terug naar het mini fort genomen. Omdat er wilde dieren waren, en er geen omheining was bij de behuizing, was het niet verstandig om in het donker op het terrein rond te wandelen, en eigenlij werd dit voor overdag ook afgeraden. Ondanks dat het maar een kleine afstand was, dus met de auto heen en weer.

's Avonds kon je eventueel met eigen vervoer naar het diner, maar je kon ook de receptie bellen voor een taxi. Er kwam dan iemand met een zespersoons golfkarretje om je van het kleine fort naar het grote fort te brengen.

Luxe tent, met driegangen diner. Hoewel deze avond gang drie niet werd gebracht. Mogelijk was het personeel afgeleid door de zang en dans die rond dessert-tijd werd opgevoerd. Op zich was de show grappig om te zien, maar als ik de keuze had gehad was ik voor het toetje gegaan.

Vreugde

Dag 14, Vreugde Guestfarm, first Etosha experience (Zondag 1 oktober)

Weer op tijd wakker om de zon op te zien komen. De rit naar de volgende lodge zou kort zijn, dus geen haast. Nog een kopje koffie bij het kleine zwembad, met uitzicht op de waterhole. Uitgecheckt, rekening bij laten werken want er ontbrak het een en ander, en vervolgens op weg, via Outjo naar een guestfarm in de buurt van één van de gates van Etosha National Park.

De boerderij was als een oase, groene begroeiing afstekend tegen de droge omgeving. Welkom geheten door Rachel, een welkomstdrankje, en naar ons huisje begeleid. Als we er klaar voor waren konden we wat informatie krijgen om zelf vast wat dieren te gaan spotten in het park die middag. We waren rond half een ’s middags gearriveerd, dus voldoende tijd.

Tegen half drie richting park. Vergunning gehaald voor twee dagen, want de volgende dag zouden we zeker weer terug zijn, om door het park naar de volgende lodge te rijden.

Bij de eerste waterhole in het park, net na de gate, en langs de toegangsweg reeds de eerste dieren gespot. Onder andere impala, giraffe en een hele kudde zebra's. 

De toegangsweg bracht ons bij Okaukuejo Rest Camp, waar we de vergunning moesten betalen, en we de tweede waterhole konden bezoeken. Deze lag met buiten het kamp. maar kon vanuit het kamp worden bezichtigd, dus konden we hier even uit de auto. Het was minder eenvoudig te vinden dan verwacht. Er waren huisjes met uitzicht op het water, en vanachter een afscheiding konden we hier naar de olifanten kijken die wat dronken en een bad namen. Er waren veel olifanten, en ook veel kleintjes. De kleinste van de kudde werd goed beschermd door de rest van de familie. Verderop stond een grote mannetjesolifant de boel in de gaten te houden. Later kwam hij  dichterbij inspecteren, en volgde een kleine krachtmeting met een andere olifant.

Een grote hoeveelheid vogels zwermde van de ene naar de andere plek in de buurt van het water. In de verte was een onweersbui met grote bliksemstralen te zien. 

Op weg naar de derde waterhole was langs de weg een aantal voertuigen te zien, die duidelijk iets op het oog hadden. Erheen gereden, en er was inderdaad wat te zien, namelijk vijf leeuwinnen! Niet slecht voor een self drive safari!

Later langs de kant van de weg nog een black backed jackal kunnen bewonderen, en op de terugweg het park uit bij de eerste waterhole twee Thorny Eagles.

We hebben veel meer tijd doorgebracht in het park dan vooraf gepland. Vlak voor zonsondergang het park weer verlaten, richting Vreugde Guestfarm. Goed dat we naar het park waren geweest, want het was een super middag!

Vijf leeuwinnen relaxen in Etosha

Bij Vreugde hielden ze rekening met parkgangers. Er werd vrij laat gedineerd, zodat iedereen tijd had om terug te keren uit Etosha en zich nog even op kon frissen. Er waren enkel Duitse gasten verder, en we werden bij twee andere koppels aan tafel gesitueerd. Voordat we aan het buffet konden beginnen werd er door een medewerkster, een local, uitgelegd waaruit het diner bestond. In kliktaal! Niet te verstaan, maar wonderlijk om te horen. Rachel legde uit dat er in kliktaal geen woorden waren voor de individuele gerechten, maar dat deze dus beschreven moesten worden, en er dus veel meer woorden nodig waren dan in onze talen. Gelukkig werd er vervolgens een uitleg in Duits en Engels gegeven.

Het idee was om de volgende ochtend bij opening van het park bij de gate te zijn. Onze volgende lodge lag net buiten het park, maar aan de andere kant van het park. We zouden, inclusief stops, veel tijd kwijt zijn voor deze rit, daarom vroeg beginnen, en dus vroeg onder de wol.

Sportief relaxen

Dag 13, Vingerklip relax (Zaterdag 30 september)

Zonsopkomst boven de bergen. De kudu’s en springboks staan te grazen, zichtbaar vanaf het terras. Een viertal kromgesnavelde vogels verzamelt zich in een grote struik, en doet zich tegoed aan de besjes. Op de achtergrond is het opvallende geluid van de ‘leegloopvogel’ te horen. Het is reeds druk bij de watertank, waar voornamelijk op parkieten gelijkende vogeltjes schijnbaar water kunnen drinken. Het is fris, maar niet koud. Weldra worden weer tropische temperaturen bereikt.

Het leek een goed idee. Op de mountainbike de South Terrace route fietsen. Vanaf het terras was genoeg wildlife te zien, met de fiets konden we er misschien wat dichterbij komen. Bij de Red Dune Lodge was het ook mogelijk om op de fiets het landgoed te verkennen, maar daar waren we niet lang genoeg om dit te gaan doen.

De route was in principe een wandelroute van anderhalf uur, maar ook per fiets te doen. Uiteindelijk hebben we er met de mountainbikes anderhalf uur over gedaan. Voornamelijk omdat de fietsen slecht waren. Versnelling niet aan te passen, geen remmen, en bij allebei problemen met de ketting die vast liep of van de tandwielen schoot. Geen wildlife in de buurt, slechts hier en daar een vogel te zien. En uiteindelijk was het veel te warm voor deze activiteit, maar ook de gebrekkige fietsen speelden hierin een rol. Wel een betere blik kunnen werpen op de Vingerklip, een rotsvinger bovenop een berg. In ieder geval een ervaring rijker, die konden we afvinken, en niet meer doen. 

De rest van de dag vrij genomen. Bij het zwembad gelegen, boekje lezen, aan de blog werken. Tijdens de lunch een baviaan gespot, die rond en op de huisjes liep. Na de lunch geprobeerd om dichterbij te komen, maar het beest was al op een heel andere plek dan verwacht. Hij zat bovenop een huisje, en wilde naar de open vlakte ervoor. Deed dit via het terras, waar iemand zat te relaxen, en zich vervolgens een hoedje schrok.

Eind van de middag even terug naar ons huisje. Er liepen veel kudu’s vlak langs. Eén van de kleintjes dronk wat bij haar moeder. Er was ook nog een wrattenzwijn te zien, en een kleine jakhals, vermoedelijk een black backed jackal.

Blijkbaar was ons terras ook bewoond. Op het terrein van de lodge hadden we al veel van deze beestjes gezien. Soort marmotten, we hadden het 'type' nog niet vast kunnen stellen. Op het terras waren in een hoek stenen opgestapeld, en een stelletje had hier hun intrek genomen, onder de stenen. Zo aan het gedrag van de beestjes te zien zaten we wel wat in de weg.

Besloten om vóór het diner de berg op te gaan, om van het uitzicht en de zonsondergang te genieten. Bij de receptie gevraagd of we zelf een drankje mee moesten nemen, of dat er op de berg een koelkast was. Er was boven personeel aanwezig, voor de gasten die in het restaurant aldaar zouden eten. Er werd gewaarschuwd dat het geen eenvoudige klim was, en dat het niet geschikt was voor mensen met hoogtevrees, maar dat viel allemaal mee. Drankje besteld, even rondgekeken en wat foto's gemaakt, daarna een stoeltje erbij en relaxen. Het was bewolkt, dus de zon zakte in de wolken, maar piepte er uiteindelijk nog onderdoor, toen veel gasten reeds dachten dat de zon niet meer te zien zou zijn, en waren vertrokken of plaats hadden genomen in het restaurant.

Op de weg terug naar beneden kruiste een baviaan ons pad, dat was even schrikken. Een aantal zat links van ons hoger op de berg, anderen rechts op de vlakte. De vraag was of dat voor ons wel veilig was, zo tussenin, maar dat ging allemaal goed. De vriendelijke dame werkzaam bij de lodge legde later uit dat ze een plek op de berg zochten om de nacht door te brengen. Blijkbaar ging dat gepaard met enig tumult.

De afdaling was verlicht, maar toen we bijna beneden waren ging het licht uit. Langs het pad. In de lodge. In de huisjes. Bovenop de berg. Alles donker. Problemen met de stroomvoorziening. Grappig om te zien, maar niet zo handig. En blijkbaar niet eenvoudig op te lossen. Enkele keren ging het licht weer aan, en vrijwel direct weer uit. Maar na enkele minuten leek dit onder controle.

Menhir op de berg

Dag 12, naar Vingerklip Lodge (Vrijdag 29 september)

Qua kilometers vandaag de langste rit. Eerst even bij een tankstation geweest, tank vol laten gooien, en even de bandenspanning laten checken. Daarna op naar Damaraland, naar Vingerklip Lodge. Bij een zoutfabriek in de buurt de eerste dieren gespot, flamingo’s. Niet de lesser variant, maar de ‘echte’ roze. Helaas ver van ons vandaan. Even verderop een zwerm van deze beesten in de lucht, een mooi gezicht. Update: de lesser variant is ook roze gebleken.

Het eerste deel van het traject was over verharde weg, tegen verwachting in. Dat schoot lekker op. Door wegwerkzaamheden werden we weer enigszins vertraagd, maar we bleven aardig op schema. Een groot deel weer over gravel gereden, maar het was goed te doen.

Pitstop gemaakt in Uis, en vervolgens een heel eind verder weer in Outjo. Langs de route stonden locals hun koopwaar aan te bieden, en ook in Uis werden we benaderd, voornamelijk met sierstenen met diverse mineralen. Bij de lokale supermarkt wat belegde broodjes gescoord, want er waren niet veel lunchmogelijkheden en route. Er stonden wat kinderen buiten, wat verbaasd naar mijn e-cigaret te kijken en te wijzen. Heb ze uitgelegd wat het was en hoe het werkte. Niet dat ik ze aan het ‘snoken’ wilde helpen, maar ze waren zelf erg nieuwsgierig.

Op een gegeven moment stonden er waarschuwingsborden met een olifant erop langs de weg. Tijdens het zoeken naar een plek om te lunchen dacht ik er één te hebben gespot, bij een watertje achter een verhoging, een soort dam leek het. Gestopt, en de verrekijker gepakt, maar het bleek om een koe te gaan. Mooie plek echter, dus even gebleven om wat te eten. Er kwamen drie jonge mannen langs, op een door twee ezels getrokken kar. Vriendelijk volk. Zij gingen richting koe, niet duidelijk wat het idee was. Wel duidelijk dat we weer in het binnenland waren. Was het bij vetrek zo’n vijftien graden, we zaten nu op ruim boven de dertig. Terug de auto in dus!

De 'olifant'

Tot twee keer toe de navigatie moeten overrulen, omdat die schijnbaar voor de kortste weg koos, en daarbij ook voor de slechts begaanbare. Na ruim vijf uur aangekomen op plaats van bestemming. Reeds een blik kunnen werpen op de Vingerklip rots, die blijkbaar op hetzelfde landgoed staat als de lodge. De lodge was onderdeel van een groter, geheel omheind landgoed, van een boerderij.

Onderdeel van de lodge was een restaurant, bovenop een naast de lodge gelegen berg. We hadden de keuze gekregen om beneden of boven te eten. In eerste instantie voor het reguliere restaurant gekozen.

Aangekomen bij ons huisje direct gewezen op de giraffes die vanaf het terras zichtbaar waren. Vervolgens ook enkele bavianen gespot. Goed begin! Vanuit ons huisje hadden we uitzicht op het landschap, met daarin diverse heuvels en bergen. Na de lange reis was het tijd om even te relaxen met een koel drankje.

Dolfijn!

Dag 11, Dolfijn! (Donderdag 28 september)

Een dag met een missie: dolfijnen spotten! Ondanks enige strubbelingen met de navigatie, op tijd in Walvis Bay voor onze boottrip. De auto werd voor ons in de gaten gehouden door de parkeerwachters. Jonge gasten, waarvan we uiteindelijk ook een Palm Nut met uitgesneden wildlife en onze naam erop hebben gekocht. Vlotte babbel. In ieder geval, we waren ruim op tijd bleek, want onze gidsen waren in eerste instantie nergens te vinden, en de rest van de gasten werden allemaal nog opgehaald.

Niet getreurd, vanaf de wal waren de eerste dolfijnen al te zien. Ze gingen de boten achterna die haast in colonne bij de pier vandaan vertrokken. Populaire tochtjes. En blijkbaar een goede kans op een close encounter met dolfijnen!

Er waren grote pelikanen te zien, en kort nadat we uitgevaren waren hadden we er reeds twee aan boord. De gidsen waren blijkbaar bevriend met deze beesten. Uiteraard vanwege de emmer met vis. Eén van de beesten probeerde het voedsel uit de hand van een gids te stelen, en zorge voor een komisch moment. Joska heeft één van de beesten geaaid, en werd hier duidelijk zichtbaar blij van.

De volgende gast aan boord was een zeeleeuw. Deze werd aan boord ‘geroepen’, en sprong op achterop de varende catamaran. Uiteraard ook om een snackje te bemachtigen. De gids vertelde iets over het beest, en wilde deze vervolgens weer van de boot af begeleiden, door eten in het water te gooien. Maar het beest bleef aan boord, de gids aankijkend. Wederom een komische situatie. Uiteindelijk ging de zeeleeuw via de achterkant weer van boord.

Er lagen vele boten midden op het water, en er waren veel drijvers, een soort tonnen, te zien. Het bleek te gaan om oester farms. Van nature kwam oesters in deze wateren niet voor, maar iemand had ze geimporteerd, er een studie van gemaakt, en was begonnen met het zelf kweken ervan. Een lucratieve business, en volgens sommigen de beste oesters die er waren. Wel een bewerkelijk proces. Elke zes weken moesten ze schoongemaakt worden, omdat dit niet op natuurlijke wijze ging, vanwege de plaatsing, vrij hangend in het water. Hiervoor werden ze naar land getransporteerd, met de hand schoongemaakt, en vervolgens weer teruggeplaatst. Later zouden we de kans krijgen ze zelf te proeven, met een glaasje champagne erbij. Wederom champagne brunch, hoewel er werd gedreigd dat er enkel champagne werd geserveerd aan degenen die ook een oester had geprobeerd. Gelukkig was dit enkel een dreigement.

Vervolgens langs de zeeleeuwen kolonie gevaren. Ze woonden op een soort schiereiland leek, hoewel het vrij ver van de kust was vanwaar we waren vertrokken. Komische beesten, vooral omdat ze klonken als schapen.

En de missie was geslaagd. Tijdens de trip twee soorten dolfijnen gezien, tuimelaars en een soort die enkel in Namibische wateren voorkwamen. De naam is me echter niet bijgebleven.

Een super trip dus!

Aan wal nog even souvenirs geshopt, een Namibisch Dirt Shirt weten te scoren.

In Swakopmund weer aan het winkelen gegaan. Wat souvenirs gekocht, en uiteindelijk de bottle shop gevonden waar ze vapevloeistof verkochten. Terug naar Kucki’s Bar voor diner, maar deze keer hadden we minder geluk, er was geen plek meer. Een drankje gedaan bij de boekwinkel / art shop / cafe, een pizza gehaald, en gedineerd in de kamer.

Dessert Tracks

Dag 10, naar Swakopmund (Woensdag 27 september)

Half negen vertrokken. Gestopt in Solitaire, een dorpje aan een afgelegen kruising van dirt tracks, middenin de Namib Desert. Deze plaats kwam voor in een boek dat Joska had gelezen, dus moesten we hier stoppen voor koffie met appeltaart. Lunch gekocht bij de bakkerij, en getankt. Hop, daar kwamen onze Duitse stalkers ook weer aan, dus snel weer verder.

Tegen elf uur passeerden we de Steenbokskeerkring. Even gestopt voor een fotomomentje. De weg vervolgd langs Kuiseb Canyon en door de Kuiseb Pass, een slingerweg door de bergen, een mooi gedeelte van de route.

Rond half twee gestopt voor lunch langs de weg, op een plek met toilet. Verder stond er een bordje dat er vergunning nodig was beyond this point. Dat nodigde uit voor een wandeling. Erachter was een picknickplaats, gelegen op enkele enorme rotsen. Het waren slechts enkele rotsen, meer een soort enorme keien. Even bovenop het uitzicht bekeken. Vooral een enorme verlaten vlakte.

Uiteindelijk via Walvis Bay naar Swakopmund gereden. Links de oceaan, rechts een enorme vlakte met zandduinen. Hier kon je met buggies crossen en sandboarden, maar dat stond niet op ons verlanglijstje. Om kwart voor drie op plaats van bestemming aangekomen.

Onze kamer was niet in het hoofdgebouw, maar achter een huis in de zijstraat. Een binnenplaats met enkele kamers er rondom. Geïnformeerd naar de mogelijkheden om de volgende dag dolfijnen te gaan spotten. Eén van de bedrijven had een kantoor in Swakopmund, dus besloten daar even heen te lopen. Eerst nog even gevraagd naar de veiligheid in de stad. ’s Avonds vanuit het winkelcentrum naar huis lopen was geen probleem, maar in het donker kon je beter niet in de buurt van het strand ronddwalen, dat kon gevaarlijk zijn.

De dolfijntrips bleken volgeboekt. De dame probeerde plaatsen bij een ander bedrijf te regelen, en werd vervolgens teruggebeld dat er toch plek was op de beoogde catamaran. Even de winkelstraat verkend, gezocht naar een winkel met e-cigaret vloeistof, maar niet gevonden. En  uiteraard een boekwinkel bezocht. De overige winkels sloten om vijf uur reeds hun deuren. Dus op zoek naar een eetgelegenheid. Gekozen voor Kucki’s Bar, één van de vanuit het hotel aanbevolen plaatsen, en tevens gelegen in het winkelcentrum, dus geen zorgen over de wandeling terug. Het was aangeraden om te reserveren, maar daar hadden we geen tijd voor gehad. Gelukkig was er plek. Eerst even een drankje aan de bar. Er hingen BH’s aan het plafond, vlaggen van vele nationaliteiten (maar geen Nederlandse), allerlei spreuken, en een hele rits aan Jägermeister flesjes. Gezellige boel, leuke mensen, goed gegeten.

Uitzicht op de woestijn vanaf een 'grote kei'

De patissier aan het werk, in Solitaire, middenin de Namib woestijn

De Steenbokskeerkring

African Massage

Dag 9, Sossusvlei (Dinsdag 26 september)

Met gids Immanuel, en onze Duitse stalkers, richting Sossusvlei, om de rode duinen te bezichtigen. Om vijf uur ging de wekker, en na een snel ontbijt rond half zeven vertrokken. Het was fris, eigenlijk best koud, dus dekens en poncho’s gebruiken om warm te blijven. Ik had de gids gevraagd welke plekken het best waren, en dat was achterin zei hij. Dat bleek te kloppen, we hadden minder last van de kou en de wind dan degenen voor ons. Eén van de overige dames zat tot aan haar kruin ondergedekt.

De excursie begon met een ‘African massage’, oftewel dertig kilometer over een hobbelige weg naar de ingang van het park. Vervolgens nog zestig kilometer over asfalt door het park, en dan zou het nog vijf kilometer off road zijn naar Death Vlei.

Gestopt bij Dune 45. Tegenwoordig mogen alle duinen worden beklommen, maar deze was de enige met een parkeerplaats erbij. De meest gefotografeerde duin van de Sossusvlei. Hier kregen we de gelegenheid om deze duin te beklimmen. In eerste instantie leek dat eenvoudig, maar al snel put je jezelf uit in het mulle zand. Erachter gekomen dat het eenvoudiger ging als je de voetstappen van je voorganger gebruikte, en een beetje je voeten neerzette als Donald Duck. Dan was het alsnog redelijk pittig. We waren de enige van de zes die de top hebben bereikt. Onze Duitse luidkauwer was het verst gekomen, maar was uiteindelijk ook afgehaakt. Mooi uitzicht, leuke ervaring, bonuspunten voor inzet. Er was een eindtijd gegeven voor terugkeer bij de Jeep die hebben we net niet gehaald.

Vóór het laatste traject nog even een pitstop. Bij de toiletten staan mannen bij een tankwagen, met een grote fles zeepwater en een handdoekje. De hele dag mensen te assisteren. Dit was tevens het enige schone toilet in het park.

Na enkele kilometers hobbelen een bezoek aan Death Vlei, een van water afgesloten door rode zandduinen omgeven vlakte, met harde klei bodem, en dode bomen die vanwege de droogte niet onderhevig waren aan rot. Een apart gezicht. Een echte toeristenattractie blijkbaar, het was er druk, geen dooie boel.

Voordat we weer gingen rijden nog even naar een toilet in een houten hokje. Dit was dan toch echt het meest ‘bijzondere’ toilet van onze reis. Niet zo fris dus.

Korte rit gemaakt naar een plek onder een grote boom, met picknicktafel. Tijd voor brunch, met champagne. Mooi uitzicht, en ondanks dat er veel toeristen in het park waren was het hier opvallend stil.

Voor de laatste etappe terug naar de ingang van het park. De gids moest nog even een bekeuring betalen, voor een eerder bezoek waarbij hij zijn rijbewijs was vergeten. Daarna tijd voor een pitstop, terwijl de gids de vergunning voor parktoegang ging betalen. Ik wilde nog even naar het curiosa winkeltje, maar het leek ons niet handig, aangezien de rest dan op ons zou moeten wachten. Verrassend genoeg gingen de vier Duitsers op hun gemak bier staan drinken in de bar. Dus moesten wij op hen wachten.

Excursie geëindigd met een kleine wandeling in een canyon. Immanuel legde ons uit hoe we konden lopen. Ik zei dat ik nog wel een verhaaltje over de canyon had verwacht, en in eerste instantie antwoordde hij dat we die niet kregen. Daarna vertelde hij over de stenen in en rond de canyon, soort ronde keien, die hier voorkwamen omdat de plek waar we stonden vroeger onder water was.

Geen heel grote canyon, maar leuk om te zien. Lekker koel beneden. Op de weg terug uit de canyon waren twee mensen Jeux de Boule (Petanque?) aan het spelen met keien. Zo te zien hadden ze ook reeds wat alcohol genuttigd. Ze hadden er veel plezier in.

Rond kwart voor drie weer terug. Tijd voor een drankje op het terras. Even de foto’s en video’s bekeken, en helaas geconstateerd dat de eerste 23 opnames waren mislukt. De focus was niet goed. Balen. Er was nog aardig wat MB aan goed materiaal gelukkig.

We waren lekker in the zone. Nog wat drankjes genuttigd, en de camera opgesteld voor een time lapse. Ondanks dat de zon zich hier achter een berg verstopt was het oranje kleuren van de omgeving een mooi gezicht, hadden we de avond ervoor gezien. Lekker gekletst. Wat later gaan eten. Daarna terug naar ons terras, stoelen voor het huisje, en naar de sterren gekeken.

’s Nachts wakker geworden van de harde wind. We hadden de stoelen weer op het terras gezet, maar op de rand, in plaats van tegen het huisje aan. Ik leek het geluid van een schuivende stoel te hebben gehoord. Ik wilde die dingen niet door de ramen hebben, dus even gecheckt, maar ze leken aardig op hun plek te blijven.

Champagne brunch

Geen struikvogel

Dag 8, naar Sossusvlei (Maandag 25 september)

Boodschapjes gedaan bij de kleine benzinepomp aan de overkant, en vervolgens om half tien ’s morgens gaan rijden. De gehele weg was met een C of een D aangeduid, onverhard. Daarnaast werd het grootste gedeelte door de reisinformatie als slecht en dus gevaarlijk bestempeld, en werd aangeraden minder dan de maximumsnelheid van 120 kilometer per uur te rijden.

Niet gestopt in Helmeringhausen omdat dat niet direct op de route lag. Door naar de tweede optie die we hadden gepland voor lunch en Diesel, Betta.

Betta was een camping, met een tankstation, en een eettentje dat ook gelijk de winkel was. Burgertje en een kopje soep. Opvallend waren twee mannen die achterover leunden in eenzelfde auto als wij hadden, een Toyota Fortuner. De motor draaide. De auto miste één wiel, dat lag ernaast, met wat gereedschap erop. Na de lunch één van de mannen gesproken. Het was een huurauto, en de huurders hadden een lekke band gekregen. Bij een poging het wiel te verwisselen was het ze gelukt om drie wielbouten op rij geheel af te breken. Onwaarschijnlijk, maar het bewijs zat vast aan de auto. Of eigenlijk niet  meer. De huurders hadden een andere auto gekregen, de twee mannen waren aan het wachten op een takel.

De omgeving werd mooier naarmate we dichter in de buurt van de lodge kwamen. Gele vlakte met rondom bergen, en in de verte leken we de roodgekleurde duinen reeds te kunnen zien. Er werd gewaarschuwd voor overstekende giraffes, maar die hebben we niet gezien. Wel Zebra’s gezien, en een lonely struisvogel.

In de buurt van de lodge staken twee Oryxen de weg over. Onze aanwezigheid werd niet op prijs gesteld, en één van de beesten kroop onder het hek door. Kop onder het hek, draad met de horens omhoog duwen, en snel eronderdoor. De tweede Oryx was dat ook van plan, maar keek eerst naar ons om de mate van bedreiging in te schatten. Hij blijf uiteindelijk nog even aan onze kant van het hek.

Rond kwart over drie bij The Desert Homestead. We reden achter een open safarivoertuig met gasten erin het terrein op. Schijnbaar terug van een activiteit? Leek me in eerste instantie een vreemde tijd.

Leuk, net oord, met leuke huisjes met uitzicht op de vlakte en de bergen. Er was ook een watertje aangelegd op de vlakte, dus kans om vanaf je terras dieren te spotten.

We hadden reeds vooraf de drive naar de Sossusvlei gereserveerd. Dat bleek om een activiteit te gaan van een uurtje of tien qua doorlooptijd, vetrek om tien voor half zeven de volgende ochtend. In eerste instantie wat sceptisch. Wat gaan we al die tijd doen?

Warm weer, dus verkoeling gezocht bij het zwembad. Later nog even aan een tafeltje gezeten, zodat ik wat kon typen. Buiten gedineerd. Er was een vast menu, en voor de vegetariër werd ter plekke geïmproviseerd. Vroeg naar bed, want we moesten ook vroeg weer op.

Kolmanskuppe

Dag 7, Kolmanskop, Lüderitz en Diaz Point (Zondag 24 september)

Op eigen houtje richting spookdorp Kolmannskuppe, een verlaten dorpje bij een voormalig diamantmijn. Even buiten Aus gestopt bij een viewpoint voor de wilde paarden. Er was een waterhole, en een soort tribune van waaruit je de dieren gade kon slaan. De paarden waren er wel, maar ze hadden genoeg water zo te zien, want ze vertrokken. Reeds vrij ver uit de buurt, dus niet heel goed te zien. Wel waren er Oryxen, en enkele struisvogels. De struisvogels stonden blijkbaar op hun beurt te wachten om een slokje water te kunnen nemen. Nadat de Oryxen genoeg hadden, en vertrokken, kwamen de struisvogels netjes in een rij naar het water. Met zijn zessen op een rijtje, hun lange nekken op en neer om te drinken, een grappig gezicht! We hebben het de struisvogelsymfonie bestempeld, ze leken samen een instrument te bespelen.

In de buurt van Kolmanskop waanden we ons wat meer in een zandwoestijn. Aan beide kanten van de weg was eigenlijk alleen maar zand, weinig tot geen begroeiing. Het laatste stuk was de weg wat gevaarlijker volgens de reisinformatie, door de harde wind en zand op de weg. Het waaide inderdaad flink, maar we hadden geen moeite om op onze bestemming te komen.

De benodigde vergunning om het terrein te mogen betreden kon bij de toegangspoort worden aangeschaft. De ghost town ligt in sperrgebiet. Langs de toegangswegen waren ook borden geplaatst met verbod op het verlaten van de weg aan beide zijden.

Er stonden al veel auto’s en enkele bussen in het dorpje, toeristen genoeg helaas, want dat maakte het minder spokerig. Toch nog wel apart, de verlaten huizen, het ziekenhuis, de school. Veelal lege gebouwen, vervallen, en vol met zand. Hier en daar had men de huisraad laten staan, of opnieuw geplaatst, om een indruk te geven van het leven van weleer.

Na het slenteren door het dorpje, door het mulle zand, was het tijd voor een versnapering. Kolmanskop ligt vlakbij het dorpje Lüderitz. Volgens de Lonely Planet kon je daar, bij Diaz Coffee Shop goede koffie krijgen, en hot wraps en checken shwarma. De koffieshop was moeilijk te vinden. We hadden echter niet de indruk die de Lonely Planet beschreef, en de gerechten waren op het menu niet terug te vinden. We hebben het bij één drankje gehouden, en zijn verder gegaan naar het strand.

Op de zanderige togenagsweg, vrij aan het begin, Flamingo’s gespot. Ze waren niet heel roze. Mogelijk de Lesser Flamingo, maar later achterhaald dat ook die roze zijn. 

Aangekomen bij Diaz Point, daar waar we de zeehondenkolonie zouden kunnen zien. Even bij het kleine soort café gekeken of we er konden lunchen. Er waren maar enkele tafeltjes, en die waren allemaal bezet. Eerst maar even met de zeehonden praten dan.

Net naast het cafeetje was een weersteen. Een grote steen aan een touw, waaraan je kon zien wat voor weer het was. Als de steen heen en weer gaat, dan waait het, dat soort waarnemingen.

De brug naar DiazPoint was out of order. Volgens een informatiebord was deze verwoest tijdens een storm, enkele jaren geleden. Nu lagen er plannen voor een nieuwe, maar het project zou enkele miljoenen N$ kosten, en er werd om donaties gevraagd.

Dus de kolonie vanaf het strand geobserveerd. De zee was wild, hoge golven, die over de rotsen sloegen en over de zeehonden heen spoelden. Enkele keren werd er eentje door een golf uit balans gebracht, en gleed hij van de rots alsof van een glijbaan. Hilarisch. Voor ons dan.

Terug naar de koffietent. Alle andere gasten waren vertrokken. We konden wel koffie en tosti’s krijgen, prima. Eerst even naar het toilet. Die was op de camping, aan de overkant. Toch wel één van de meest ‘interessante’ wc’s die ik tot nu toe heb gezien hier. Bovendien leek de camping meer op een spookdorp dan Kolmanskop.

Op de terugweg nog een foto gemaakt van de flamingo’s. Misschien even beter bekijken, om te bepalen wat voor dier of soort het is. Nog even gestopt bij de wilde paarden, maar die waren niet thuis.

Intermezzo

Een wat langere video van ons uitje op de oceaan. Drie van de Marine Five gespot. In Zuid Afrika, enkele jaren geleden, dolfijnen gezien tijdens het powerboaten. Daar was Joska echter niet bij. We waren op missie, Joska dus met name, om dolfijnen te spotten. Missie geslaagd.

Nach Aus

Dag 6, Van Fish River Canyon naar Aus (Zaterdag 23 september)

Van de canyon (4/5) naar Aus (6/7)

Met gids Sydney om half zeven begonnen aan de sunrise walk. Eerst met de open auto naar de plek gereden om de zon op te zien komen. Kopje koffie erbij, met wat lekkers. Camera geplaatst voor een nieuwe time lapse. De zon kwam op tussen de quiver trees. Blijft een mooi gezicht.

Gesproken over van alles. Via “waar komen jullie vandaan” naar “oranje” en vervolgens naar heel veel over voetbal, want hij was een groot voetbalfan. Hij had ooit naast Siem de Jong gezeten bij een voetbalwedstrijd. Hij was er duidelijk van onder de indruk. Hij legde ook uit hoe de kliktaal werd gebruikt en welke tekens daarbij hoorde.

Daarna samen terug gewandeld naar de lodge. Onderweg kregen we uitleg over welke sporen en droppings bij welke dieren hoorde. En een verhaal over mensen die een giftige plant hadden gebruikt om op te barbecuen, en dat de giftige stof via de rook in het vlees was getrokken, en dat ze het niet hadden overleefd. Survival training.

We hebben het nog even over zijn familie gehad. Vrouw en kind woonden niet in de buurt, maar hij vond dat hij ze best nog wel vaak zag. Wat was het, één keer in de maand, of twee maanden? Wij vonden dat niet ‘vaak’.

Sunrise bush coffee and walk

We liepen langs de plek waar ze zelf eten verbouwden, en hij legde e.e.a. uit. Lodging was goed voor de werkgelegenheid gaf hij aan. Een lodge bood meer arbeidsplaatsen dan een boerderij bijvoorbeeld. Zijn droom was om ooit zelf een stukje land te hebben, met daarop deels een boerderij, en deels een soort lodging. Na afloop hebben we hem succes gewenst met het verwezenlijken van zijn droom.

Na het ontbijt om tien uur op weg naar Aus. Rond half twaalf even gestopt op een boerderij / camping. In eerste instantie voor enkel een pitstop, maar de mensen waren zo hartelijk en uitnodigend dat we even zijn gebleven voor een kop koffie.

Op het terrein stonden enkele witte koepels. Er werd uitgelegd dat je daarin kon overnachten, en vlak voor vertrek konden we even binnen kijken. Het terrein hoorde vroeger bij de spoorweg, en de koepels waren daar een overblijfsel van.

Op het terrein van de camping

Er was van alles te zien op het terrein. Oude autowrakken, waaronder een kever waar een kaktus uit groeide. Een hok met vogels, enkele pauwen, en twee krokodillen (geen echte). Een man op zijn kop in een soort put (ook weer niet echt).

Er was nog een dame. Eerder had ze gevraagd of we echt niet iets lekkers wilden bij de koffie. Ik vroeg haar later of ze ook van de boerderij was, maar ze was een consultant hier op bezoek. Het gesprek kwam op het regenseizoen dat was begonnen, maar regen was er niet geweest nog. Ze vertelde dat ze op Facebook had gelezen dat er een boer was die zelfmoord had gepleegd, omdat hij vanwege de droogte niet voor zijn vee kon zorgen. We mochten nooit klagen over de regen zei ze.

Na de koffie weer op weg, nadat we eenieder veel regen hadden toegewenst.

Rond kwart over twee op plaats van bestemming, het Bahnhof Hotel in Aus. Wat moeite om het te vinden, aangezien zowel de navigatie als de routebeschrijving van de reisorganisatie niet bleken te kloppen. Erg vriendelijke mensen. Na een welkomstdrankje werden onze koffers naar onze kamer gebracht. De vriendelijke dame klaagde ondertussen wel over de hitte. Er was ook geen airco op de kamer. De Internetverbinding was wel de beste tot nu toe. Wel handig, aangezien er in en rondom Aus verder weinig was te beleven.