Kolmanskuppe

Dag 7, Kolmanskop, Lüderitz en Diaz Point (Zondag 24 september)

Op eigen houtje richting spookdorp Kolmannskuppe, een verlaten dorpje bij een voormalig diamantmijn. Even buiten Aus gestopt bij een viewpoint voor de wilde paarden. Er was een waterhole, en een soort tribune van waaruit je de dieren gade kon slaan. De paarden waren er wel, maar ze hadden genoeg water zo te zien, want ze vertrokken. Reeds vrij ver uit de buurt, dus niet heel goed te zien. Wel waren er Oryxen, en enkele struisvogels. De struisvogels stonden blijkbaar op hun beurt te wachten om een slokje water te kunnen nemen. Nadat de Oryxen genoeg hadden, en vertrokken, kwamen de struisvogels netjes in een rij naar het water. Met zijn zessen op een rijtje, hun lange nekken op en neer om te drinken, een grappig gezicht! We hebben het de struisvogelsymfonie bestempeld, ze leken samen een instrument te bespelen.

In de buurt van Kolmanskop waanden we ons wat meer in een zandwoestijn. Aan beide kanten van de weg was eigenlijk alleen maar zand, weinig tot geen begroeiing. Het laatste stuk was de weg wat gevaarlijker volgens de reisinformatie, door de harde wind en zand op de weg. Het waaide inderdaad flink, maar we hadden geen moeite om op onze bestemming te komen.

De benodigde vergunning om het terrein te mogen betreden kon bij de toegangspoort worden aangeschaft. De ghost town ligt in sperrgebiet. Langs de toegangswegen waren ook borden geplaatst met verbod op het verlaten van de weg aan beide zijden.

Er stonden al veel auto’s en enkele bussen in het dorpje, toeristen genoeg helaas, want dat maakte het minder spokerig. Toch nog wel apart, de verlaten huizen, het ziekenhuis, de school. Veelal lege gebouwen, vervallen, en vol met zand. Hier en daar had men de huisraad laten staan, of opnieuw geplaatst, om een indruk te geven van het leven van weleer.

Na het slenteren door het dorpje, door het mulle zand, was het tijd voor een versnapering. Kolmanskop ligt vlakbij het dorpje Lüderitz. Volgens de Lonely Planet kon je daar, bij Diaz Coffee Shop goede koffie krijgen, en hot wraps en checken shwarma. De koffieshop was moeilijk te vinden. We hadden echter niet de indruk die de Lonely Planet beschreef, en de gerechten waren op het menu niet terug te vinden. We hebben het bij één drankje gehouden, en zijn verder gegaan naar het strand.

Op de zanderige togenagsweg, vrij aan het begin, Flamingo’s gespot. Ze waren niet heel roze. Mogelijk de Lesser Flamingo, maar later achterhaald dat ook die roze zijn. 

Aangekomen bij Diaz Point, daar waar we de zeehondenkolonie zouden kunnen zien. Even bij het kleine soort café gekeken of we er konden lunchen. Er waren maar enkele tafeltjes, en die waren allemaal bezet. Eerst maar even met de zeehonden praten dan.

Net naast het cafeetje was een weersteen. Een grote steen aan een touw, waaraan je kon zien wat voor weer het was. Als de steen heen en weer gaat, dan waait het, dat soort waarnemingen.

De brug naar DiazPoint was out of order. Volgens een informatiebord was deze verwoest tijdens een storm, enkele jaren geleden. Nu lagen er plannen voor een nieuwe, maar het project zou enkele miljoenen N$ kosten, en er werd om donaties gevraagd.

Dus de kolonie vanaf het strand geobserveerd. De zee was wild, hoge golven, die over de rotsen sloegen en over de zeehonden heen spoelden. Enkele keren werd er eentje door een golf uit balans gebracht, en gleed hij van de rots alsof van een glijbaan. Hilarisch. Voor ons dan.

Terug naar de koffietent. Alle andere gasten waren vertrokken. We konden wel koffie en tosti’s krijgen, prima. Eerst even naar het toilet. Die was op de camping, aan de overkant. Toch wel één van de meest ‘interessante’ wc’s die ik tot nu toe heb gezien hier. Bovendien leek de camping meer op een spookdorp dan Kolmanskop.

Op de terugweg nog een foto gemaakt van de flamingo’s. Misschien even beter bekijken, om te bepalen wat voor dier of soort het is. Nog even gestopt bij de wilde paarden, maar die waren niet thuis.