African Massage

Dag 9, Sossusvlei (Dinsdag 26 september)

Met gids Immanuel, en onze Duitse stalkers, richting Sossusvlei, om de rode duinen te bezichtigen. Om vijf uur ging de wekker, en na een snel ontbijt rond half zeven vertrokken. Het was fris, eigenlijk best koud, dus dekens en poncho’s gebruiken om warm te blijven. Ik had de gids gevraagd welke plekken het best waren, en dat was achterin zei hij. Dat bleek te kloppen, we hadden minder last van de kou en de wind dan degenen voor ons. Eén van de overige dames zat tot aan haar kruin ondergedekt.

De excursie begon met een ‘African massage’, oftewel dertig kilometer over een hobbelige weg naar de ingang van het park. Vervolgens nog zestig kilometer over asfalt door het park, en dan zou het nog vijf kilometer off road zijn naar Death Vlei.

Gestopt bij Dune 45. Tegenwoordig mogen alle duinen worden beklommen, maar deze was de enige met een parkeerplaats erbij. De meest gefotografeerde duin van de Sossusvlei. Hier kregen we de gelegenheid om deze duin te beklimmen. In eerste instantie leek dat eenvoudig, maar al snel put je jezelf uit in het mulle zand. Erachter gekomen dat het eenvoudiger ging als je de voetstappen van je voorganger gebruikte, en een beetje je voeten neerzette als Donald Duck. Dan was het alsnog redelijk pittig. We waren de enige van de zes die de top hebben bereikt. Onze Duitse luidkauwer was het verst gekomen, maar was uiteindelijk ook afgehaakt. Mooi uitzicht, leuke ervaring, bonuspunten voor inzet. Er was een eindtijd gegeven voor terugkeer bij de Jeep die hebben we net niet gehaald.

Vóór het laatste traject nog even een pitstop. Bij de toiletten staan mannen bij een tankwagen, met een grote fles zeepwater en een handdoekje. De hele dag mensen te assisteren. Dit was tevens het enige schone toilet in het park.

Na enkele kilometers hobbelen een bezoek aan Death Vlei, een van water afgesloten door rode zandduinen omgeven vlakte, met harde klei bodem, en dode bomen die vanwege de droogte niet onderhevig waren aan rot. Een apart gezicht. Een echte toeristenattractie blijkbaar, het was er druk, geen dooie boel.

Voordat we weer gingen rijden nog even naar een toilet in een houten hokje. Dit was dan toch echt het meest ‘bijzondere’ toilet van onze reis. Niet zo fris dus.

Korte rit gemaakt naar een plek onder een grote boom, met picknicktafel. Tijd voor brunch, met champagne. Mooi uitzicht, en ondanks dat er veel toeristen in het park waren was het hier opvallend stil.

Voor de laatste etappe terug naar de ingang van het park. De gids moest nog even een bekeuring betalen, voor een eerder bezoek waarbij hij zijn rijbewijs was vergeten. Daarna tijd voor een pitstop, terwijl de gids de vergunning voor parktoegang ging betalen. Ik wilde nog even naar het curiosa winkeltje, maar het leek ons niet handig, aangezien de rest dan op ons zou moeten wachten. Verrassend genoeg gingen de vier Duitsers op hun gemak bier staan drinken in de bar. Dus moesten wij op hen wachten.

Excursie geëindigd met een kleine wandeling in een canyon. Immanuel legde ons uit hoe we konden lopen. Ik zei dat ik nog wel een verhaaltje over de canyon had verwacht, en in eerste instantie antwoordde hij dat we die niet kregen. Daarna vertelde hij over de stenen in en rond de canyon, soort ronde keien, die hier voorkwamen omdat de plek waar we stonden vroeger onder water was.

Geen heel grote canyon, maar leuk om te zien. Lekker koel beneden. Op de weg terug uit de canyon waren twee mensen Jeux de Boule (Petanque?) aan het spelen met keien. Zo te zien hadden ze ook reeds wat alcohol genuttigd. Ze hadden er veel plezier in.

Rond kwart voor drie weer terug. Tijd voor een drankje op het terras. Even de foto’s en video’s bekeken, en helaas geconstateerd dat de eerste 23 opnames waren mislukt. De focus was niet goed. Balen. Er was nog aardig wat MB aan goed materiaal gelukkig.

We waren lekker in the zone. Nog wat drankjes genuttigd, en de camera opgesteld voor een time lapse. Ondanks dat de zon zich hier achter een berg verstopt was het oranje kleuren van de omgeving een mooi gezicht, hadden we de avond ervoor gezien. Lekker gekletst. Wat later gaan eten. Daarna terug naar ons terras, stoelen voor het huisje, en naar de sterren gekeken.

’s Nachts wakker geworden van de harde wind. We hadden de stoelen weer op het terras gezet, maar op de rand, in plaats van tegen het huisje aan. Ik leek het geluid van een schuivende stoel te hebben gehoord. Ik wilde die dingen niet door de ramen hebben, dus even gecheckt, maar ze leken aardig op hun plek te blijven.

Champagne brunch